jy sit - op keistene wit
skynbaar onbewus
van wie of wat verby jou snel -
en jy brok jou stukkie brood;
met hande gehef na bo offer jy dit
aan duiwe spierwit wat soos sneeu
om jou ore vlok;
met ruisend vlerkgeklap
jou offer aanvaar en luid
dankbaar die hemel instyg
wanneer die laaste krummels in jou eie mond verdwyn.
Moeisaam beur jy op, met jou kierie in die hand
en kruppel-kruppel,
selfvoldaan, met 'n glimlag vol pyn
sukkel jy verder teen die opdraend van die lewe.
No comments:
Post a Comment