BARMHARTIGE BOEMELAAR

jy sit - op keistene wit
skynbaar onbewus
van wie of wat verby jou snel -
en jy brok jou stukkie brood;
met hande gehef na bo offer jy dit
aan  duiwe spierwit wat soos sneeu
om jou ore vlok;
met ruisend vlerkgeklap
jou offer aanvaar en luid
dankbaar die hemel instyg
wanneer die laaste krummels in jou eie mond verdwyn.

Moeisaam beur jy op, met jou kierie in die hand
en kruppel-kruppel,
selfvoldaan, met 'n glimlag vol pyn
sukkel jy verder teen die opdraend van die lewe.

ILLUSIE

Seepbel, heelal
pragtig die kleure -
fataal die val.

Duinefontein, Eendekuil...

net maar twee van die eeu-oue name wat beskrywend van diè plase,
een na die ander stadig, in die ry, verby my gly.

Links wei skape op 'n stoppelland
wat getuig die boerge het greeds die kogring afgesny...
en in die laatnamiddag son word die skape se 
wolkarosse in lig- en skadukante geskei...

Regs 'n rustige trop swart en witbont beeste
gekamp teenoor 'n skaduryke bloekombos;
daarnaas 'n sag wiegend olyfboord silwergroen uitgedos.

Donswit vlieswolkies, deur 'n speelse suid-ooste windjie
aangedryf, spoelstoot soos brandertjies op pad na die strand -

Aangrypend mooi die jonggroen wingerd wat
in presiese lyne, soos my Afrika suster se haartooisels
oor die bultrond strek, sodat die aarde se ryk,
donker kopvelspoor egalig tussendeur haar lê kan kry.

Ek toeter waarskuwend vir die plesierig skaterende
rooivinkies wat uitdagend op die teerpad vergader
sodat hul luidrugtig fladderend die lug inswerm,
terwyl veldskilpad hom standbeeld stil skrik
wanneer ek versigtig-koersend oor hom ry.

Swartland! Swartland!
Kosmandjie van my land - hoe mooi is jy!

MEESTER ONTWERPER

Meesterlik het die hand van die Groot Etser

self die delikate viooltjie lyne

op die sagte, effense ronding van die fyn,

seeskuim-wit skeletskulp

wat na jare uit die see

steeds die mistiek en atmosfeer

van die meesleurende waters weergee,

met presiese, ragfyn strepies,

ontwerp, soos Jakobynse borduurwerk,

en ingeskerp

en die dwaalspoor

van kappertjie blare se are

op die anderkant aangebring.

En binne die ferm, vlesige

soet-oranje hart van die smul lekker

papaja, het die hand van die Meester Sjirurg

dieselfde delikate ontwerp uitgekerf

sonder om die uiterlike te kneus of te skaaf

en dit opgehang as versiering aan 'n boom

wat met enkel stam hoog

reik na 'n ster wat blinkoog

uit die hemelsfeer

weer dieselfde patroontjie reflekteer

en die ster toe in Bethleham bokant 'n stal

as teken van Sy vleeswording opgehang

ODE AAN 'N KUNSTENAAR

Ode aan 'n kunstenaar

In drie kleure - wit, pastelblou en swart

doop jy jou kunstenaarskwas

om leefwyse, atmosfeer

van 'n verstote gemeenskap

aan die voet van 'n beroemde berg

kompleet met skadu's en lig,

met wolke wat hang in die lug,

en plasse water op die pad -

op spierwit doek te herskep.

Voorwaar jy het die gawe

om skoonheid te herdefinieer

dit ook met almal wat wil te deel -

dit dan te verplaas

na 'n nommer in 'n raam

786/1971,

jou handtekening onderaan

om jou identiteit te staaf .

Ek staan stom en staar na afbeeldings

van verskillende kunswerke uit jou begaafde kwas

met dieselfde tema en aanslag

in dieselfde skakerings gekleur

asof jy weer, en weer, en weer wou probeer

die toneel te verewig en ons gedagtes vas te pen

op 'n gedeelde, aparte verlede

wat ons nooit mag vergeet.

Hulde aan jou, hulde aan jou kwas

hulde aan die kleure Godgegewe

op jou doek en aan ons gesamentlike bas!

MY PA IS DOOD

Die grond onder my voete kantel en wankel,
my ore suis, my maagspiere bondel styf -
my pa is dood!

Die nag is so donker; die wind vlymskerp koud -
'n paddatjie sit eensaam op die aanloopbaan, klein en benoud -
my pa is dood!

Motore skril; die maan kruip weg, 'n paar sterre blink stil.
Met magtige sug styg die straler op in die lug  -
my pa is dood!

Die kis is dig maar die graf sò diep...
Seemeeue kras, vlieg dan weg in die verskiet.
Kluite val dof, wyl die wind ruk-ruk swiep -
my pa is dood!

Heer, gee krag, hoe sal ons elke dag verder gaan?
Mense om my lag, eet en gesels... die lewe gaan aan
...my pà is dòòd...

SIERADE...

Sekelmaan hang soos glimmende goud
tussen miljoene sterre skitterend
soos gleslose diamante
in 'n hemelruim van middernagblou fluweel
wat sag om die horisonne vou,
terwyl die aarde rustend  wag op die
vurige gloed van die robynrooi son wat
vroeg die dag opnuut sal tooi in
verruklike groen, geel, hemelblou en karmosyn rooi
terwyl sy hitte stadig
die aarde se rondinge verhit
en alles en almal skarrel en hul skik
vir die avonture van die nuwe dag
wat ek gretig, bakhand, soos 'n kind,
uit God se hand ontvang en
troetel  - 'n kosbare snoer herinneringe 
om aan die kapstok van gister te hang -
en reikhalsend te wag
op nòg 'n sieraad; nòg 'n dag.